Een gedenkteken
Vorige week was ik op Schellerberg. Onverwachts dook daar een klein natuurwezentje van het mannelijk geslacht op. Ik had het erg naar m’n zin, het was mooi weer, herfstig en stil. Het wezentje zei me iets wat ik daarom totaal niet kon rijmen: ‘Ik voel me niet thuis in dit gebied. Ben verloren.’ En hij sprong weg, net als een eekhoorntje.
In het leger van Napoleon
O. Ik snap het niet, begrijp het niet. Maar het was wel duidelijke taal. Inmiddels heb ik er enkele betekenissen aan kunnen geven. Maar nog ben ik niet bij de kern gekomen, dat voel ik wel. Totdat ik afgelopen nacht meer informatie kreeg: ‘Het Franse leger. Weggelopen. Gevangen.’ En een beeld van een man die instort. Vervolgens de woorden ‘Groot Gedenkteken’.
Allerzielen. Hoe iets dat 200 jaar geleden plaatsvond nog steeds traumatisch kan zijn.
Nu begrijp ik dat er heling plaatsvond. Het gaat om een ver familielid van mij uit de Napoleontische tijd. Veel Zwolse jongens moesten toen verplicht in dienst in het leger van Napoleon. Zij trokken te voet!!! naar de rivier de Beresina in Rusland om daar de Russen te verslaan. Het is een verschrikkelijke slag geweest in een Russische winter, waarbij heel veel soldaten omgekomen zijn. Zo ook mijn verre achterneef. Wij weten in de familie dat dit gebeurd is en het is tot ver in de 20e eeuw een trauma gebleven. ‘Ga nooit in het leger, doe dat niet, blijf daar weg!’
Onverwerkt zielenstuk
Dit is een onverwerkt zielenstuk van mijn neef en van de familielijn. We weten niet wat hem daar precies is overkomen, hoe dat gegaan is. Zijn ouders hebben geen afscheid kunnen nemen, het is niet goed afgerond. Hij was jong, alleen en ellendig. Nu is het Allerheiligen en Allerzielen en wordt er iets duidelijk. Beter nog, nu is hierover verbinding en liefde naar de andere wereld. Koestering van hem en van zijn, mijn familie. Saamhorigheid.
Daarom ook is mijn plaats hier in Zwolle, bij mijn oerzwolse familie.
