Een nieuwe generatie ecologisch bewuste schrijvers wil niet langer de mens centraal stellen, maar de natuur zelf tot spreken brengen.
We leven niet óp, maar mét de aarde.
Het gaat de nieuwe schrijvers erom de natuur zelf te laten spreken zoals zij is: stemloos, onbegrijpelijk, weerzinwekkend of betoverend. Wie de aarde in een beeld wil vatten, neemt haar al snel datgene af wat haar kenmerkt: haar eeuwigheid en enormiteit.
Natuur is precies dat wat verloren gaat als je haar reduceert tot een taal-natuur. Vanuit die onmogelijkheid is een nieuwe literatuur ontstaan , waarin vogels, bomen of rivieren optreden als personages. En zelfs stenen of zandkorrels blijken te kunnen denken.
NRC 27 september 2024, Cultuur Boeken p. 14, 15. Door Yra van Dijk
