Met oude vrienden heb ik deze zomer in het Fichtelgebirge, Duitsland een oude vruchtbaarheidsplaats weer opnieuw tot leven gewekt. De plaats ligt in het bos verscholen: een rotspartij bovenop een heuvel, helemaal bedekt met dikke lagen mos, bladeren, takjes en houtopslag. Niet meer te zien waarvoor het ooit in de oude tijden, de steentijd, heeft gediend. Dick van den Dool wist dat deze plaats bestond. We zijn erheen gelopen en hebben de plaats met onze handen, met bezems en schepjes schoongemaakt. Net zolang tot de rots weer goed te zien was, lekker kaal, zoals het vroeger ook was. En wat kwam er te voorschijn? 2 stenen bekkens, baarmoeders eigenlijk, met iedere opening op een andere windrichting. Indertijd met een hardere steensoort (vuursteen?) door onze verre voorouders met de hand uitgehakt.
Waarschijnlijk zijn de bekkens verbonden met een bepaald hemellichaam. Iets dat nader onderzoek verlangt natuurlijk! Waarom liggen de 2 bekkens zo dicht bij elkaar?
Spannend allemaal. Wanneer maak je het mee, dat je zoiets moois kunt helpen ontdekken en nieuw leven inblazen? Hier geef ik je wat foto’s van de bekkens en van onze schoonmaak-activiteiten. Het reinigen heeft trouwens ook een sterk rituele functie. Ook nu nog, wanneer je je eigen huis schoonmaakt.
De Moedergodin
Nu ik weer lekker thuis in Zwolle ben gaat dit allemaal eigenlijk nog meer voor me leven dan toen ik bezweet met die rotsen bezig was. Ik heb er een mooi boek van Annine van der Meer ‘Van Venus tot Madonna’ bij gepakt. Over de Moedergodin en vruchtbaarheid. Ze schrijft:
Het is de moeder die leven geeft. De moeder ontvangt een voorouderziel opnieuw in haar lichaam. Het gaat niet zozeer om de bevruchting van het lichaam, maar om het opnieuw ontvangen van een ziel. Een ziel die opnieuw wordt geboren. Men gelooft in reïncarnatie. Men denkt in cycli.
Wat voelde ik?
Wat voelde ik terwijl ik in het kleinste bekken had plaatsgenomen? Ik zakte eigenlijk meteen weg, een soort zware zwaartekracht trok me naar beneden. Mijn kin zakte loom op mijn borst. Ik was helemaal relaxed (’t mag een wonder heten, maar dit terzijde). Ik zat in een zware, naar beneden zakkende, lome, slome energie. Het was goed, ik was volledig in mezelf. Er was geen denken meer. Alleen maar zijn, in al mijn dikte en zwaarheid.
Hoe kan dat?
Voor de weetgierigen onder ons: de berg waarop de rotspartij lag bestaat uit graniet. Een granietsoort met een open, korrelige structuur. Ik heb er een klompje van meegenomen naar huis. Als ik het nu thuis vergelijk met andere stenen dan voelt juist deze granietsteen erg zwaar zakkend aan.
