Categorie: Blog

Venetiaanse familieopstelling

Dubbelportret
Een dubbelportret van een echtpaar. Nee! het is een vierdubbelportret, van een aristocratische Italiaanse familie. Moeder en dochter hangen in een museum in Baltimore en vader en zoon in Florence. Voor de gelegenheid van de tentoonstelling High Society in het Rijksmuseum zijn ze bij elkaar gebracht.

Familieopstelling
Ik ga iets doen wat niet helemaal eerlijk is, want de twee portretten zijn  apart tot stand gekomen en hebben een verschillend geschilderde achtergrond. Ik doe net of het 1 groot portret is en maak er een familieopstelling van.
Dan zie je wel iets vreemds: geen van de geportretteerden kijkt elkaar rechtstreeks in de ogen. Het lijkt wel een los zand familie. Zoekt de een de ogen van de ander, dan kijkt die ander stevig de andere kant op.

De gravin en haar echtgenoot
Kijk maar: de vrouw zoekt de ogen van haar echtgenoot, maar hij kijkt naar jou als beschouwer. De zoon kijkt naar zijn zusje, maar ook zij kijkt niet terug, maar naar jou.  Wat zou jouw rol zijn? Wordt er misschien iets van je verwacht? Wat vraagt het dochtertje aan jou? Of is het alleen maar: kijk ons eens, wat vind je van ons nu we hier zo deftig staan met z’n vieren?

Stevigheid en tederheid
Zoekt de gravin misschien steun bij haar echtgenoot? Hij is sterk naar buiten gericht, want zijn benen en voeten zijn duidelijk aanwezig, stevig op de grond. Haar voeten zijn niet te zien. Decent, wat normaal is voor die tijd. Maar het geeft ook iets anders aan. Ze is naar binnen gericht, wat aarzelend ook. Haar kleding bestaat uit zachte, tedere kleuren. Beschermend en teruggetrokken.

Wat een schoonheid, wat een intrigerende impressies. Het drukt ook romantiek uit, een verlangen naar zuiverheid.

Voor wie gevoelig is voor vormentaal: ik zie 2 driehoeken in 3d. Jij ook?

Extra info:
De portretten zijn van de hand van Paolo Veronese.
Gravin Livia da Porto Thiene en haar dochter Deidamia, ca. 1552. The Walters Art Museum, Baltimore, Maryland
Paolo Veronese, Graaf Iseppo da Porto (ca. 1500–1580) en zijn zoon Leonida, ca. 1552. Florence, Galleria degli Uffizi, Contini Bonacossi Collection

Trend: thuis vergaderen

Groepsproces
Vergaderen bij een van je collega’s thuis opent een nieuwe sfeer, die het creatieve denkproces ten goede komt! Daar komen steeds meer bedrijven achter. Een van de collega’s opent letterlijk zijn of haar voordeur om toegang te geven aan de afdelingsmedewerkers. Je ziet hoe je collega woont en leeft, waar hij van houdt. Door bij iemand thuis te vergaderen is er al een flinke opstart barrière geslecht. Het onpersoonlijke, professionele is ineens omgezet in persoonlijk en in zekere zin kwetsbaar. De gezelligheid en het informele worden toegelaten en dat heeft invloed op de onderlinge samenwerking. Het is eigenlijk wel te vergelijken met een hei-sessie.

‘De volgende keer kan het bij mij hoor. Geen probleem!’

Stromende creativiteit
Het vertrouwen dat deze ene medewerker aan de anderen heeft geschonken betaalt zich uit in ongedwongenheid en luchtigheid. Zou het kunnen zijn dat iedereen wat makkelijker zijn muurtjes, maskers, zelfs misschien een enkel harnas kan laten zakken? Veiligheid komt ervoor in de plaats en het werkproces, creatieve proces, het denkproces kan daardoor makkelijker stromen.

Bij het zakelijk vrouwennetwerk waar ik lid van ben, was het thuis vergaderen eerder not done. Sinds kort doen we het nu toch bij een van de leden thuis en dat werkt goed. De onderlinge band is er sterker door geworden.

(Meer info in NRC van 8 maart 2018)

Giorgio Morandi

Morandi  is een Italiaanse schilder die prachtige stillevens heeft gemaakt. Vandaag bezocht ik de tentoonstelling van zijn werk in Museum Belvedère in Heerenveen. Verstilling en intimiteit; geraakt worden….. Dat brachten zijn olieverfschilderingen van potjes, flesjes, kommetjes, vaasjes  bij me teweeg. Hoe dat kon? Ja, weet ik ook niet. De kleuren die Morandi gebruikt liggen dicht bij elkaar. Eigenlijk zijn het weinig sprankelende kleuren, hij gebruikt alleen zachte, haast doffe tonen.

De eenvoudige composities zijn bij nader inzien eigenlijk toch niet zo eenvoudig. De kleuren liggen zó dicht bij elkaar dat het al gauw een morsig geheel zou kunnen worden. Het gebeurt niet, het wordt er juist poëtisch door. Subtiel.

Stel…. jij wil de tentoonstelling ook bezoeken, dan zal vlotjes langs de werken lopen niet gaan. Je openstellen, de schilderijen toegang verlenen tot jouzelf zal wel gaan. De schilderijen vragen tijd van je.

Hoe is dat ook al weer in ons eigen leven, in míjn eigen leven?

(De tentoonstelling is tot 10 juni 2018 te bezoeken.)

 

 

 

Toverschalen voor even in Zwolle

Magische toverschalen
Gisteren was ik bij een lezing over magische toverschalen! Hoe spannend wil je het hebben? Joodse volkeren in het Nabije Oosten gebruikten ze in de Late Oudheid als amulet en zetten ze in hun huis. Meestal met een defensief doel, dus ter bescherming van jezelf of van je huis. Maar soms ook waren ze agressief bedoeld,  om een ander schade toe te brengen.

“In de naam van de Eeuwige wens ik al het goede voor mijn ouders, voor mijn vrouw en kinderen en voor al mijn vrienden.”

Hoe ging dat dan in z’n werk met die witte magie (over de zwarte heb ik het niet, uitbannen maar!)? De magiër bakte een schaaltje en daarin schreef hij spiraalsgewijs een bezwerende tekst. In het Aramees, want dat was de taal. Soms liep de tekst als het ware uit het schaaltje zo de lucht in. De schalen werden op verschillende plaatsen in het huis gezet. Blijkbaar om alle ruimtes te beschermen. Het deed mij denken aan oude gebouwde huizen, waarvan de hoeken soms op de windrichting staan. Zo gebouwd om onheil, kwade geesten, demonen af te weren, want de hoeken vormen als het ware pijlpunten om in alle windrichtingen af geschoten te kunnen worden. Een mooi staaltje vormentaal.

Grondsoort en klimaat
De toverschalen zijn jammer genoeg niet in onze streken gevonden. Maar dat wil niet zeggen dat ze hier niet gebruikt zijn, het zegt alleen dat de grondsoort en het klimaat in Syrië en Irak het mogelijk maken dat zulke terracotta schalen kunnen overleven.

Wervelende teksten
Het was een erg interessante wetenschappelijke lezing door mevrouw Dr. M.L. Folmer van de Universiteit van Leiden en van de VU. Ze behandelde de klare feiten en liet vage interpretaties achterwege. Erg verfrissend en fijn! Neemt natuurlijk niet weg dat ik er nu zelf wel op los ga interpreteren, dat begrijp je wel. Wat te denken van de tekst die uit het schaaltje loopt? Ik zou zeggen dat het de energie van de tekst is, die al wervelend zijn weg vindt. Er komt vast nog meer bij me boven, maar dat heeft even tijd nodig.

De lezing werd gegeven in de loge van de Vrijmetselarij in Zwolle en ging uit van de vereniging Ex Oriënte Lux.

Eerste blog

1 maart 2018 Een nieuwe website!

Vandaag heeft de webbouwer, Karin van de Brake, mijn site opgeleverd. Een mooie datum, 1 maart. Op naar de lente! Het maken van de site had ze zo voor elkaar.

Mijn besluit om met de coachingspraktijk van start te gaan is eigenlijk een reis langs al je chakra’s. Het begint met een idee, 7e chakra, nog zwevend in de ruimte. Ik had meerdere ideeën over de coachingspraktijk. Welke kies je wel en welke niet? Hoe zou ik vorm aan mijn praktijk gaan geven? Deze gedachten horen bij het 6e chakra, je derde oog, het is je intuïtie. Daarna komt het 5e chakra, het uiten, er bekendheid aan geven in je omgeving. Gaan staan voor wat je wilt: het begeleiden van anderen die wel wat hulp kunnen gebruiken omdat het niet zo goed met ze gaat (4e ofwel het hartchakra). Dan komt het 3e chakra, de zonnevlecht, de kracht die je ontwikkelt om een idee om te zetten in realiteit. Langzaam gaat het plan aarden, je houdt ervan, gaat je er steeds meer mee verbinden, 4e en 2e chakra; en dan komt het werkelijke neerzetten, je 1e of basischakra. Hoera, er is een kind geboren!